Düşünürəm, dünya o günü unutmamalıdır. Bəli, bu gün artıq Şuşa azaddır, amma 30 il boyunca o, azərbaycanlıların abrı ilə çökmüş torpaq faşizmin tapdağı altında qalmışdır. Biz dayanmadan deyirdik ki, "Şuşa bizimdir!". Lakin kənardan baxan düşmənlər buna gülür, dostlar isə soruşurdular: "Şuşa sizindirsə, bəs niyə onu azad etmirsiniz?". Bu suala cavabımız olsa da, biz susurduq. Qadın, qoca, balalarımızı iri çaplı pulemyotlarla güllələyəndə də, azərbaycanlı əsirlərə Şuşa zindanında işgəncə veriləndə də, yiyəsiz qalmış torpaqlarımız talan olunanda da, bizə "bir azdan gəlib Gəncə və Bakını da alacağıq" deyiləndə də, Bülbülün, Natəvanın heykəlləri güllələnəndə də, Qarabağın paytaxtında bizə acıq verərək düşmən "Yallı" gedəndə də biz susurduq. Uzun çəkdi bu sükut.
Şükür Allaha ki, şəhidlərimizin övladları ANS ilə böyüdü - "Döyüş alnınıza yazılıb 2/216" şuarı ilə. Quranı oxumayan bir sıra adam məndən daim soruşurdu: "Niyə alnınıza yazılıb deyirsiniz, alnımıza yox?". Mən də susurdum. Hamı susurdu, amma hamı, bütün Azərbaycan xalqı qıfıl kimi sıxılan dişlərini çatladaraq qəlbimizi yaxınlaşdırırdı… Və bu sükut 8 Noyabr 2020-ci ildə faşizm üzərində böyük qələbə ilə bağırdı!
Mən və qardaşım Çingiz Şuşanın işğal zamanı hərbi müxbir kimi iştirak etmişik. Bu tarixi biz yazmışıq. Bundan bir neçə ay sonra Çingiz şəhid oldu. Xocalı, Şuşa, Laçın - məğlubiyyətimizə mərd əsgər kimi dözdü… Amma Naxçıvanikdə faşizm üzərində çaldığımız qələbəni görmədi. O, artıq aramızda yoxdur, şəhid olub və gördükləri, çəkdikləri haqda bu hadisələr haqda heç nə deyə və ya xatırlaya bilməz. Amma mən yaşayıram və bu hadisələri heç bir zaman unutmuram! Hər kəsi və hər şeyi yaxşı xatırlayıram! Odur ki, əziz dostlar, son nəfəsimizədək bu işğalları, bu soyqırımları, bu alçalmaları unutmamalıyıq! Əks halda, ağır da olsa, bu xatirələri unutsaq, bilin ki, biz də yaşamayacağıq... Amma Çingizdən fərqli olaraq, bu şərəfsiz bir ölüm olacaq!
8 Maydan sonra gələn 9 May isə faşizm üzərində qələbə günüdür. Lakin 9 May 1992-ci ildə Şuşa faciəsinin növbəti, acı və sərt günlərində mən çox şey öyrəndim. Bəlkə hər bir döyüşün, hər bir mübarizənin özü bir qələbədir. Amma ən böyük qələbə – insanın insanlıq uğrunda olan mübarizəsidir. Faşizmə qarşı döyüşmüş insanlar heç vaxt unudulmayacaq. Müharibələr yalnız xalqların deyil, insanlığın ən yüksək dəyərləri uğrunda mübarizə olmalıdır. Xatın, Berlin, Xocalı və ya Şuşa - savaş meydanından fərqli olmayaraq onlar həyatlarını, gələcəklərini, vətənlərini qorumaq üçün fədakarlıq göstərdilər. O döyüşlərdə həlak olanlar yalnız öz xalqlarının deyil, bütün dünyanın azadlığını təmin etdilər.
P.S. Bir də ki, heç kim heç vaxt unutmasın – 9 May 1945-ci ildə Azərbaycanlılar dünya faşizminin üzərində qələbə çalıb və 75 il keçəndən sonra bu haqq yolundan dönməyərək bir daha 8 Noyabr 2020-ci ildə faşizmin qalıqlarını məhv edərək regionumuzda sülhə nail olub! Unutmayın, bu cür bağlantı xalqın böyüklüyünü, mübarizəsinin davamlılığını və faşizm üzərindəki zəfərin ümumbəşər səviyyəsini vurğulayır. Bunu heç bir zaman unutmayın, həmvətənlilərim!
